ΕΤΙΚΕΤΟΠΟΙΙΑ: ΕΝΑΣ ΚΛΑΔΟΣ ΠΟΥ ΠΑΛΕΥΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ
Του Αυγερινού Χατζηχρυσού*
Έχουν περάσει σχεδόν 50 χρόνια από τότε που άρχισε η επανάσταση στη συσκευασία. Από το χύμα του μπακάλη περάσαμε στo flow pack του σούπερ μάρκετ. Το επιστρεφόμενο γυάλινο μπουκάλι με σκαλισμένη τη φίρμα πάνω του, αντικαταστάθηκε από το πλαστικό μιας χρήσης ή το tetra pack. Το απορρυπαντικό σκόνη στο χαρτονένιο κουτί έδωσε τη θέση του στο συμπυκνωμένο υγρό μέσα σε φιάλη που διαθέτει καπάκι-μεζούρα. Τότε έγινε η επανάσταση και στην ετικέτα, η οποία, πριν καθιερωθεί στη κοινή συνείδηση ως «ετικέτα», είχε άπειρες ονομασίες: ταμπέλα, ταμπελάκι, μακέτα, μοκέτα, ζωγραφιά, κλισέ, χαρτάκι, χαρτόνι, κορδέλα, κονκάρδα κάρτα, σήμα, σχέδιο, εικόνα και πολλά άλλα. Σήμερα πια όλα τα προϊόντα έχουν σημείο αναγνώρισης την αυτοκόλλητη, σε ρολό, ετικέτα τους.
Μικρή ή λίγο μεγαλύτερη, με ή χωρίς σλόγκαν, με πολλά ή λίγα χρώματα, με περισσότερες ή λιγότερες πληροφορίες για το περιεχόμενο, πάντα όμως με την επωνυμία του κατασκευαστή πάνω, η ετικέτα αποτελεί την «ταυτότητα» του προϊόντος. Μην ξεχνάμε ότι ακόμα και στους κάδους σκουπιδιών αναγνωρίζουμε από τα λογότυπά τους τις άδειες συσκευασίες.
Είδαμε λοιπόν τι αναδεικνύει η ετικέτα. Ενώ όμως παρουσιάζει σε κοινή θέα το προϊόν και τον κατασκευαστή του, κρατάει κρυφή τη δική της «ταυτότητα».
Η ετικετοποιία είναι μια «αυτόνομη» βιομηχανία που έχει λίγα κοινά με την κλασική τυπογραφία, αν και οι πολλοί νομίζουν ότι πρόκειται για το ίδιο πράγμα. Ούτε τις ίδιες μηχανές χρησιμοποιεί ούτε το ίδιο χαρτί ούτε τους ίδιους τεχνικούς. Και, βέβαια, εξυπηρετεί τελείως διαφορετικούς σκοπούς. Γι’ αυτό υπάρχουν επιχειρήσεις στον κλάδο της αυτοκόλλητης σε ρολό ετικέτας που καλύπτουν τις ανάγκες των πελατών τους, ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για μια μικρή οικοτεχνία ή μια μεγάλη βιομηχανία καταναλωτικών προϊόντων.
Η ετικέτα πρέπει σε λίγο χώρο να «πει» πολλά, να τυπωθεί με ευκρινή χρώματα, να κολλήσει καλά στη συσκευασία, να ελκύει τον αποδέκτη, να αποτελεί μια εναλλακτική μορφή διαφήμισης του προϊόντος και πολλά άλλα που απαιτούν πολύ χώρο να εξηγηθούν. Όλα αυτά απαιτούν χρόνο, χρήμα, γνώση, εξειδίκευση, μεράκι.
«Ντύνοντας» τα ελληνικά προϊόντα που διατίθενται στο εξωτερικό, η ετικέτα γίνεται ο «πρεσβευτής» της εγχώριας παραγωγής στις διεθνείς αγορές. Δεν αποτελεί απλώς την τελευταία πινελιά πριν ένα προϊόν τοποθετηθεί στο ράφι κάποιου καταστήματος ξένης χώρας. Η ετικέτα ακολουθεί τη συσκευασία στο ράφι, στο χώρο φύλαξης, στο χώρο κατανάλωσης, στον κάδο σκουπιδιών, ακόμα και στο… ΧΥΤΑ. Πρέπει να είναι φιλική προς το περιβάλλον και να αφαιρείται εύκολα από τον περιέκτη, ώστε να είναι εύκολη η ανακύκλωση.
Βεβαίως, στις σημερινές συνθήκες της κρίσης (και) η ετικετοποιία δοκιμάζεται. Όμως, αν και έχει μειωθεί ο κύκλος εργασιών, οι θέσεις εργασίας παραμένουν περίπου στα ίδια επίπεδα που υπήρχαν σε καλύτερες εποχές. Η ποιότητα της παραγωγής διατηρείται στα υψηλά standard του παρελθόντος. Οι ανάγκες της αγοράς καλύπτονται με την ίδια συνέπεια. Και, φυσικά, ο κλάδος είναι πάντα ανοιχτός στις εξελίξεις και στους νεωτερισμούς.
Όλα αυτά αποδεικνύουν πως έχουν αποτελέσματα οι προσπάθειες του κλάδου και ότι στην τελματωμένη και χειμαζόμενη ελληνική οικονομία κάτι κινείται.
*Ο κ. Χατζηχρυσός είναι πρόεδρος του Ελληνικού Συνδέσμου Ετικετοποιών
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Agrobusiness
